Bir zirvenin en uç noktasına kitlenmiş düşüncenin, bakışlarına bakarak tasavvur ediyorum. Zirvenin üstüne var ettiğim düşüncenin oradaki düşüncesiyle yegane olmadığını görebiliyorum. Zirvenin yamacına hiç yönelmemiş zorlanmamış hedefin zirvesine vinç desteğiyle kahkaha ve ego tufanın yankısı, ayaklarımın altında zelzeleye dönüştürüyor, ki uçurumdan kendini serbest bırakmak yer çekiminin oluşturacak olduğu hasara güvencim daha yüksektir. Üstünlük hissiyatı içerisindeki düşüncenin düşüncesini mantıksal entegre etmek kendi kudretimizin malik oluşunu göstermek veya sağlamak gerekir: Çünkü kendi kudretini oluşturamamış yegane oluşumu var edememiştim. En yakınımda olan en uzak kaldığım bir ben: Tanıyamadığım bedene sahiplik hissi en kutsalı ile olmuşmuşuz gibi düşünülür. Aksine ötesine yönelim göstererek ihya edilir; Kimileri biat etmek için yola çıkar kimileri biat edecek arar. Katarak bağlamış gözlerle koşanların mutluluğuna yön veren sağırlar; Eksikliğini bilmemek değildir: Herkes bu ide ile sürekli devam etmekte ve çemberin daralmasıyla ilerleyiş, diğer dimağların çoğalmasına olanak sağlayamaz. Yok oluşlarına şahit olmak gerekir; sis çöküyor: bulduğu zirvede sis perdesi içerisine zirvenin aşağıdakilere yankı yapan homurtularını zevkle oluşumlarını tekrar görmemek için aşağısına dinamitle uçurmak gerekir. Her zirve noktasından bakışlar olacaktır birbirilerine ama aynı çerçevede görmeyen iki zıt düşünceye de uygulanması gereken en iyi adımdır. Temelde oluşacak zelzeleye ses vermek gerekir. Bir yön belirlememiş insan utancıyla gezemeyenler var olduğunu düşünürsek aslında hiç olmayanlara ne anlam yükleyebiliriz? Sade olana kılıf bulmak gerekir! En iyisi olabilmek için daha net ve zarif olması gerekir. İnsan dediğimiz anlamı yitirdiğimizde görmek istediklerimizi bizlere dayatmasını ve bunu kabullenmekte olan ve artık normalleştirilmiş varoluş dayatarak devam etmekteyiz. Ama artık bakışlarla anlayışlı karşılamaktır.
-Bugün artık kimse ölümcül hakikatlerden ölmüyor; çok fazla panzehir var.- (Friedrich Nietzsche)
